Charles & Kris III

Ze doen het goed. Ze doen het eigenlijk alsmaar beter.

Kijk eens hier op die persconferentie. Wat voor een mimesisgedrag.

Kijk eens goed:

- de handen: gelijk;

- het hoofd: in dezelfde richting;

- de glimlach : even licht gedoseerd;

- steunbeen: beiden steunen op hun rechterbeen. Logisch zou ik bijna zeggen.

Er zijn er die zeggen dat ik een beetje cynisch over hen doe. Dat is helemaal niet mijn bedoeling.

Want kijk eens wat hen nog meer bindt:  ze zijn beiden even improvisatorisch pienter als begaafd.
Beiden hebben ze geen teksten voor zich op het transparante katheder liggen. Geen dossiers, geen spiekbriefjes. Neen, alles is klaar en helder.

Geloof mij: met die twee komt alles goed.

Beter dan dat andere Belgische duo dat ooit op een postzegel te zien was.

Droevig I

Wat doet een overwinnaar op zondagmiddag ?

Triomferen.

Dat kan door de overwonnenen in de straten te kijk te zetten.

Zoals in Donetsk, waar Russische krijgsgevangenen niets meer moeten uitleggen.Ze moeten zichzelf enkel laten zien en beschimpen. Misschien bespuwen.



Kijk hoe leuk ze het vinden.

Er zijn duizende mensen die met leuke opschriften op hun T-shirt de aandacht willen trekken.

Zoom eens in op deze man.                                                 Bij deze man valt zijn T-shirt in plooien die reflecteren hoe hij zich voelt.

Een klein mirakel.

Als dit verhaal volgens u niet 100% juist is, mail mij dan het verzinsel.

Charles en Kris II

Ik zou ze niet meteen omschrijven als Plato en Arsitoteles op de Academie in Athene maar bij het buitenkomen van het koninklijk paleis hadden Charles en Kris wel iets met deze wijsheren gemeen.


















Het was de getalenteerde Jonathan A. Antico, architect en tevens waardig ambassadeur van al wat de Italiaanse cultuur te bieden heeft, die mij er op wees dat er wel enige gelijkenis was tussen de krantenfoto en het wondermooie schilderij van Rafaël.

Alure missen de twee politici niet; de wijsheid is zeker op komst.

 Als u denkt dat verhaal niet voor 100 % juist is, mail mij dan het verzinsel.

Farao's III

Ik heb antwoord gekregen van prof Daniël Bonn van de Universiteit Amsterdam op mijn bericht van de Farao's I en II.

Volgens de professor hebben de egyptologen hem bevestigd dat er wel degelijk om water gaat dat uit die kruiken komt. Met vriendelijke groeten.

Nederlandse professoren kunnen soms heel kort zijn in hun antwoorden. En efficiënt.

Gevel van een bekende egyptoloog in Ieper

Dé egyptologen.

Wie zijn ze ? Wat doen ze ? Hoe leven ze ? Van wat leven ze ? Allemaal Jambers-vragen waar geen antwoord op komt.






Natuurlijk heeft de professor gelijk als hij stelt dat:

1. droog zand heel weerstand geeft aan zo'n slede

2. nat zand - indien net verzadigd - de minste wrijvingsweerstand geeft

3. oververzadigd zand ervoor zorgt dat de korrels niet meer stabiel zijn ten opzichte van elkaar waardoor de slede in het zand zakt en de wrijving weer te groot is.

U kan dat gemakkelijk zelf eens testen aan het strand.
In los zand zak je weg, op hard zand is alles ok maar ter hoogte van de waterlijn mag je niet lang blijven staan of je zakt zo met je voeten in het zand.

Maar nu, hoe geraken die Egyptenaren aan verzadigd zand ?

 Toch niet met die kruikjes ?

Dat het zand aan zee, tussen de waterlijn en het droge zand zo hard blijft komt door het feit dat die vlakte om de zes uren overspoeld wordt door de vloedbeweging waarbij ettelijke kubieke meters water eroverheen walsen en onder de zandlaag zich een kleilaag bevindt die belet dat het water wegloopt.


Konden de Egyptenaren met waterkruiken ervoor zorgen dat de zandbodem met water verzadigd bleef tot zolang de sleede erover gesleurd was ?


Ik heb daar nog steeds mijn twijfels over. Volgens mij werd daar olie voor gebruikt.


Mijn proeven in mijn laboratorium aan de zee hebben aangetoond dat olie veel langer en vaster in het zand blijft hangen en ook nog fantastisch goed glijdt.


Zelfs mijn vaste lezer, Flupken den artist is formeel: ze gebruikten palmolie.


Iemand een beter idee of voorstel ?


Indien dit verhaal volgens u niet voor 100 % waar is, mail mij dan het verzinsel.

Namaak II

Er was een beetje verwarring ontstaan over wie nu wie gekopieerd heeft maar het is nu opgelost. Tenminste, dat denk ik.

Het nieuwe kantoorgebouw van VOKA Gent werd ontworpen door de architecten MEBUMAR/MV² en het werd officieel geopend op 12/12/12.

Ik meen zelfs rond twaalf twaalf. Of twaalf na twaalf. Soit.

Ik denk dat het ontwerp twee à drie jaar ervoor is aangezet. Dat is dus in 2009 of 2010.

Dat ander ontwerp, dat olympisch stadion van de Chinezen, was een wedstrijd die gelanceerd werd in 2002 en in 2003 gewonnen werd door de architecten Herzog & de Meuron. 
Artistiek adviseur was architect en kunstenaar Ai Wei Wei. 

De werken startten in 2004 en waren klaar in 2008.

Ik heb een Chinese vriend, toevallig heet hij Tsang, die ooit nog op de Chinese ambassade in Parijs werkte. Ik vroeg hem of hij dat niet erg vond dat die weliswaar Zwitserse doch door de Chinezen betaalde architectuur zomaar klakkeloos geïmiteerd en gekopieerd werd.

Hij antwoordde mij:
Bonjour Johan, nous sommes très fier que vous nous imittez. Le peuple Chinois se réjouit que les Belges font des copies de nos bâtiments. Ainsi donc, nous ne sommes plus les seuls a copier les autres comme vous nous reprochez toujours. Quand est-ce qu'on se voit encore une fois ?

We hebben bij VOKA om een commentaar gevraagd maar zoals gebruikelijk bleef het daar stil.

Als dit verhaal volgens u niet 100 % juist is, mail mij dan het verzinsel.

Marat II

Beste bloglezer. 

In onze eerste bijdrage hebben we het uitvoerig gehad over Marat en zijn moordenares Charlotte Cordenay.

Ik vroeg ook wat er nu precies op die laptop stond van het kunstwerk van Richard Jackson dat toen in het Gentse SMAK te zien was.

 

Laten we eerst kijken naar de tekst die op het origineel schilderij van Louis David stond:

Du 13 juillet 1793 / Marie Anne Charlotte Corday au citoyen Marat / Il suffit que je sois bien malheureuse pour avoir droit a votre bienveillence …

Geef toe, u en ik, wij zouden geen mooier geformuleerde openingszin kunnen bedenken bij een dergelijk drama. Daarvoor heb je de Franse taal nodig.

Op de laptop van Richard Jackson's kunstwerk staat een mail, afkomstig van  Marie-Anne Charlotte de Corday d’Armont, met e-mailadres charlottecorday1768@hotmail.com : 

dear monsieur marat, i would like to intruduce myself as one of your admirers. If you have time, I would like to stop by and relate to you some information that might be of interest concerning trouble in Caen. Attached is my resume and photo,

Sincerely,

Marie-Anne Charlotte de Corday d’Amont

Eerlijk gezegd, die Amerikaanse tekst klinkt zeer zakelijk. Het lijk wel CIA-Engels. Geen hoofdletters, geen beleefdheidsvormen, enfin, een beetje zoals sommigen menen een mail te moeten schrijven vandaag.

Ik heb naar beide e-mailadressen een beetje nadere uitleg gevraagd maar doe geen moeite; deze-mailadressen zijn opgeheven. 

Kijk, zo’n benadering, al heet ze dan kunst te zijn, kan mij gestolen worden.

Alleen nog iets over die foto. Ik weet niet waar Richard ze gehaald heeft maar mocht ik, Marrat, zo’n mailtje binnenkrijgen, ik zou met de gepaste discrete nieuwsgierigheid toch nagevraagd hebben wat er in Caen dan wel gaande was, al wist ik –Marat – dat maar al te goed.

Maar soit.

Niemand van mijn dierbare lezers heeft mij de tekst doorgemaild en de tentoonstelling is al een paar maanden voorbij.

Spijtig, spijtig, spijtig.

Ik had de winnaar nochtans graag op een nachtje in het zeer degelijke Munthotel in Brussel getrakteerd, met etentje erbij, op de plaats waar Louis David in Brussel huisde toen hij vluchtte omdat het hem in Parijs te heet werd.

Als u meent dat dit verhaal niet voor 100 % waar is, mail mij dan het verzinsel.

Charles en Kris

Het was 22 juli 2014, Charles en Kris komen het koninklijk paleis uitgewandeld. 

Voor Kris is het niet ver lopen want zijn ambtswoning ligt op dat moment nog op een steenworp van het paleis. 
Dichter dan de 16.

De sfeer ziet er goed uit. Beiden maken met hun handen dezelfde gebaren. 

De mimesistheorie. 

In heel wat filmpjes die verkopers tonen hoe het moet, wordt aangeleerd dat een goede verkoper de houding en de gebaren van de koper best overneemt omdat zo een gevoel van gemeenschappelijkheid ontstaat, wat vertrouwen wekt, wat noodzakelijk is om tot een goede deal af te sluiten.

Eerlijk gezegd, ik word niet graag geconfronteerd met een verkoper met dit soort trukskes aan zijn lijf.

Maar deze politici kunnen we wel vertrouwen. 

Die spelen geen spelletjes met elkaar. 
Die staan daar boven.

En wat zeggen hun handen ? 
We gaan wetten maken, hoh, we gaan veel wetten maken. En ook besparen. En ministers aanstellen.

Kijk eens goed naar de foto: 
achter Michel loopt nog een man en het lijkt er bijna op dat deze de handen van Michel manipuleert.

Toch een beetje op onze goede zijn ?

Als dit verhaal volgens u niet voor 100 % waar is, stuur mij dan het verzinsel.