Kok gevraagd.

We zijn er eens gaan eten, op een zondagmiddag. Ongepland. Alle andere restaurants waren volzet en we hadden niet gereserveerd. Dan zijn we maar in dat etablissement beland.
We hebben niet iets van de kaart genomen maar iets dat op het bord aangekondigd stond als aanrader van de dag.

Eerst gevraagd aan de kelner of dat lekker was.

Onwaarschijnlijk later kregen we het voorgeschoteld.
Nadien vroeg de kelner of het ons gesmaakt had.
Als dat niet het geval is heb ik de onchristelijke gewoonte om te liegen. Maar misschien is dat in die gevallen toch een beetje christelijk.

 Toen we het etablissement verlieten hebben we begrepen waarom het niet lekker was en we zo lang verdraagzaam moesten wachten.

De uitbaters hebben hun eisen ook wat bijgeschaafd. In plaats van 2 jaar ervaring volstaat nu 1 jaar voor de kok. De kelner mag vermoedelijk meteen beginnen.

Als u iemand kent die het restaurant kan redden, mail maar door, ik zal u de gegevens bezorgen.

Als dit verhaal volgens jou niet 100 % juist is, mail mij dan het verzinsel.

Windtrein

Ik vind het niet abnormaal dat u Buckmister Fuller niet kent. Hij was filosoof, ingenieur, architect, visionair, enfin geen doordeweekse. Sommigen noemden hem de Leonardo da Vinci van de 21° eeuw maar ik vind dat om meerdere reden een onterechte vergelijking.

Het zou Buckmister Fuller oneer aandoen. 

Hij werd het bekendst op het einde van zijn  leven door de bouw van zijn domes. Eerst experimenteel op kleine schaal maar nadien, op de wereldexpo in Montreal 1967, met een reuzendome die nog steeds tot de verbeelding spreekt. 

In de jaren dertig van de vorige eeuw tekende hij ook een nieuwe auto die heel sterk afweek van de toenmalige auto’s die eerder leken op een koets met een ingebouwde motor. Hij doopte het The Dymaxion car, die veel weg had van een vliegtuig. 

Er waren zelfs uitschuifbare vleugels bij bedacht om het geheel stabiel te houden. En als je goed kijkt, zie je op zijn eerste schetsen zelfs een propeller aan de voorzijde van het tuig.

Een succes is die 4D niet geworden, want bij een snelheid van 80 km/u bleek hij niet meer zo stabiel. Bij mijn weten zijn er maar twee of drie prototypes gebouwd.

Nu wil het toeval dat we schetsen hebben teruggevonden van iemand die zo een locomotief bedacht heeft met een propelleraandrijving. De propeller was op de neus van de loco aangebracht. Het voordeel was dat dergelijke treinen bij een zekere snelheid quasi begonnen te zweven en bijgevolg zich heel snel konden voortbewegen. Voorwaarde was wel dat de stellen aanzienlijk lichter zouden gemaakt worden. 

Ik heb mij overigens altijd afgevraagd waarom treinstellen zoveel moeten wegen.

Er waren maar twee nadelen aan deze windtrein: het stel stabiel houden, en die propeller.

Op het vlak van dynamische stabiliteit was men toen nog niet zo vertrouwd met spoilers zoals vandaag, en die propeller, ja die nam wat veel plaats in. De sporen moesten verder uit elkaar geplaatst worden omdat kruisende treinen met hun propellers wel voor spektakel zouden zorgen.

Wellicht is dat de reden waarom die windtreinen nooit van de grond zijn gekomen.

Kijk ook eens onderaan op de tekening. Daar staan de initialen B.O/.   Ik heb gezocht en gezocht maar kan maar niet terugvinden wat het is. Heeft iemand enig idee ? 

Als dit verhaal volgens jou niet 100 % waar is, mail mij dan het verzinsel.

Uurwerk

Er was ooit een tijd dat een dag ingedeeld werd door het slaan van klok op de kerktoren. 

Heel het dorp wist dan hoe laat het was, tenminste als men aandachtig meetelde. 

Het leven kroop vooruit met intervallen van een kwartier.

Minuten bestonden in de hoofden van enkelen die daar om de één of andere reden nood aan hadden. 

Zoals de mannen van het spoor. 

Met de opkomst van treinen en stations zijn mensen meer en meer in minuten beginnen denken want één minuut te laat was voldoende om de trein te missen. Je kon beter een paar minuten voor tijd aanwezig zijn. 

Het werd zelfs een staande uitdrukking voor een mislukkeling; weer één die de trein gemist heeft.

Om treinreizigers hierin behulpzaam te zijn verschenen overal stations met reuze uurwerken die de minuten aanduidden.

Met de bouw van het nieuwe station in Gent heeft men die traditie bestendigd door een nieuw analoog uurwerk in de glazen gevel te verwerken.   

Groot, luchtig en duidelijk. 

Wat alleen enkele insiders weten is dat het eerste ontwerp voorzag in een sobere maar duidelijke verdeling in minuten. Infrarail heeft op vraag van de exploitant deze onderverdeling achterwege moeten laten. Geheel in de geest van de huidige stiptheid van de treinen. 

Vertrektijden zijn gekoppeld aan kansberekeningen.

De blokjes die de minuten moeten aanduiden hebben ze nog en zitten mooi verpakt te wachten in het depot van het station, helemaal achteraan. 

U bent bij deze gewaarschuwd: de dag dat de blokjes gemonteerd worden heeft de vooruitgang opnieuw klokvaste treinen gebaard. 

Als dit verhaal niet voor 100 % klopt, stuur mij dan het verzinsel.

Betaalbare Luxe 2

Iemand meldde mij (zie betaalbare luxe 1 van 9 mei laatst) dat hij de eerste de beste drone die over zijn erf zou dronen, zou neerdronen.
Het verwondert mij een beetje dat mensen in een verkaveling over een dronekanonnen beschikken. Ik ben daar een beetje bang voor.

Iemand anders wist mij te zeggen dat je met een drone niet hoger dan 90 meter mag vliegen.

Mijn burgemeester wil absoluut geen drones boven de Gentse Feesten. Er moest er eens één neervallen, al was het maar omdat de batterijen leeg zijn.

Ik zou, eerlijk gezegd buiten de Gentse Feesten ook niet willen dat zo'n drone neervalt.

Maar goed, Roger en alle anderen van de wijk zijn ernstig op zoek naar het geschikte model zodat ze hun verkaveling beter kunnen beveiligen.
Er zijn naar het schijnt reeds betaalbare drones die een vooraf ingestelde  route aandoen. Dat zou voor de buurt echt een goede beveiliging zijn.

Maar kan iemand mij vertellen of dat nu mag of niet, zo'n drone ?

Iemand enige tips ?

Hoogbouw I

Ik mag van geluk spreken. Als ik uit mijn loggia naar het station kijk zie ik de nieuwe kantoortoren slank verrijzen naast of achter de uurwerktoren van wijlen ingenieur architect Clocquet. 

De nieuwe toren, bestemd voor de Vlaamse administratie,  valt mee in zijn slankheid en mooie torens maken, we weten het, het is niet makkelijk. 

In de gotiek viel dat nog mee. Je kon het brutale gedrocht versieren met kleine neventorentjes en galmgaten zodat enige transparantie en zinderende bewegingen ontstonden tot meerdere eer en glorie van het allerhoogste en betrouwbaarste gedachtengoed dat toen in de maatschappij rondwaarde.

Een beetje zoals kinderen zanddruipkastelen maken op het strand.

Met moderne torens is dat moeilijker. Architecten beschikken meestal wel over de nodige dosis fantasie maar dat dient hun opdrachtgevers tot niets. Er moet licht naar binnenkomen en dus hebben de architecten niet veel keus tussen glas en glas of glas en structuur. Daar moeten ze het mee doen.

Ook de klassieke regels van de gulden snede zijn hier van geen nut.

Dus, al bij al valt het zicht vanuit mijn loggia nog mee.

Aanvankelijk zou het er zo uitzien. Zij die er moesten over oordelen waren meteen gecharmeerd. De andere gevels hoefden ze al niet meer te zien

Van op de begane grond wil het van de kant van het Maria Hendrikplein ook nog meevallen. Daar zie je een stilstaand auditorium op poten en een half afgewerkte luifel die de sokkel verteerbaar maken. Over die luifel dit: ze hebben die – net zoals in Leuven overigens – veel te hoog gemaakt. Als het regent en er wat wervelwinden staan heb je er niets aan. Maar soit.

Langs de kant van de Voskenslaan is het zicht van die toren minder fraai. Lomp zeggen de meesten.

Het oordeelkundig inplanten van de vier loggia’s moet de pil wat verzachten maar het blijft een fors monument.

Maar wat wil het toeval ? De verhouding van de basis ten opzichte van de hoogte komt overeen met de verhoudingen van de … zilveren snede.

Dus, geen reden tot zeuren meer.

Als dit verhaal volgens jou niet voor 100% waar is, zet dan bij de reacties wat het verzinsel is.