Ik zag ze op een vernissage in een galerij: de vrouw met een camera in haar handen.Het werd die avond één lange take. Af en toe keek ze op het schermpje of wat ze opnam klopte met wat zich voor de camera afspeelde.
Er kwam ook een dichter aan te pas. Een stadsdichter David Troch.
Onverstoorbaar nam ze alles op.
Eén van de deelnemende kunstenaars, Peter Bracke, kon ook meekijken op het schermpje.
De man achter Peter Bracke had genoeg aan het horen van de gedichten. Ik heb hem een tijdje geobserveerd. Zijn mondhoeken stonden voor 90 % van de tijd zo.
Een gelukkig man denk ik dan.
Maar wat ik mij afvraag: kijkt iemand nadien ooit naar zo'n filmpje van one take.
Of werd hier een kunstvideo opgenomen ?
Als dit verhaal volgens jou niet 100 % juist is, mail mij dan het verzinsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten