Een paar
maanden geleden verscheen in de wetenschappelijke bladzijde van mijn krant De
Standaard deze weergave van een wandtekening uit de zeer degelijke oude
Egyptische cultuur van de monarch Djehoetihotep, ons allen zeer bekend. De
tekening toont hoe grote faraobeelden op een slede getransporteerd werden naar
hun bestemming.
Een groep
professoren van de Universiteit Amsterdam, onder leiding van Daniël Bonn,
meende in deze tekening de sleutel ontdekt te hebben hoe de Egyptenaren deze
klus geklaard hebben.
Op het
beeld ziet u namelijk een man die, luidens het onderzoeksteam, water voor de
slede stort waardoor de slede gemakkelijker gaat glijden.
Het team staaft zijn
bewering door te stellen dat een voorwerp gemakkelijker glijdt over zand dat
verzadigd is met water.
Water dus.
Nu ben ik
sinds mijn kinderjaren een beetje een gefrustreerde ervaringsdeskundige. Nog
steeds komt die frustratie boven als ik op het strand kinderen zie die
emmertjes zeewater – vooral bij laag water – als slaven naar hun fort zeulen om
het daar in de gracht rond dat fort te storten, om dan te moeten vaststellen
dat dat water gewoon in het zand verdwijnt.
Erg voor
die kindertjes, maar nog erger voor die vorsers want hun theorie klopt niet.
Denkt u
daar maar eens goed over na, over twee dagen geef ik u de juiste oplossing.
Als u denkt
dat dit verhaal niet voor 100 % juist is, mail mij dan het verzinsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten