Maar Borremans is nog veel meer dan een begenadigd schilder;
hij is ook een meesterlijk verteller van verhalen die je niet direct snapt maar
waarvan je weet dat ze er zijn. Zijn figuren leven in een wereld die nauw
aanleunt bij zijn - 'kinderlijke' - fantasie. Als Van Gogh de wereld die hij
zag omtoverde in een kleurenpallet dat je niet voor mogelijk houdt, dan zet
Borremans een wereld voor je neer die hij laat observeren door zijn figuren en
waarvan wij getuige van zijn, vanop de tweede rij. Experimenteren met schaal en evenwicht hoort daar ook bij. Zo heerlijk dubbelzinnig. Echt heerlijk.
Op de wondermooie tweede echt grote tentoonstelling in
België – zijn eerste was jaren geleden in het SMAK en Jan Hoet kocht toen
meteen vier werken van hem, een goede investering voorwaar – welnu, op
tentoonstelling in Brussel hangt er een
fascinerend portret van een vrouw die schijnbaar gelukkig is. Een sobere
aquarel op een kartonnetje geschilderd met bescheiden afmetingen, want Borremans
is een recycleur. Zijn bescheidenheid dwingt hem alle materialen die hij kan
vinden tot drager voor kunstig schilderwerk te gebruiken.
Toen het werkje voltooid was lijkt het alsof hij zijn
kwastje boven het schilderijtje heeft uitgeklopt. En als het ingekaderd was,
achter glas, heeft hij zijn kwast nog eens uitgeklopt, op het glas en het wit
geschilderde houten kader.
Ik had haar willen vragen of ze dat wel leuk gevonden had.
Maar ze hoorde mij niet achter dat glazen kader. Borremans is ook nog een harlekijn, een man die mij graag op het verkeerde
been zet. Een man, een schilder, die graag een loopje neemt met de
werkelijkheid, zelfs met zijn werkelijkheid.
En toen keek ik naar rechts, waar de tittel van het werk op de muur gespeld was: SAD GIRL – 2009.
En toen keek ik naar rechts, waar de tittel van het werk op de muur gespeld was: SAD GIRL – 2009.
Als dit verhaal volgens jou niet voor 100% waar is, zet dan bij de reacties wat het verzinsel is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten